BLIJ EN ROUW

Selecteer > stuur onderstaande tekst

--------------------------------------------------

DOOD ENG

En in het bijzonder dood op jonge leeftijd. 

Het heeft me keer op keer versteld doen staan.

Het voelde alsof ik iets engs was geworden, bekenden ontwijken je in de supermarkt, veel vrienden en schoonfamilie zijn na de begrafenis nooit meer geweest. Waren we iets engs geworden?

Misschien was ik dat ook wel: eng. 

We werden geassocieerd met dood. Dood is gerelateerd aan verdriet en eindigheid. 

Ik zag wel hun machteloosheid. Wat moesten ze zeggen? Wat moesten ze doen? Ik kan het me ook best voorstellen dat ze het niet wisten, maar ik had graag gewild dat ze het gewoon eerlijk aan me verteld en gevraagd hadden, i.p.v. me te proberen te ontwijken.

Goedbedoelde opmerkingen als “het komt allemaal wel goed” en “gelukkig heb je de kinderen nog", "jij bent sterk, jij red het wel" of bijvoorbeeld een vriend van mijn man die al 20 jaar onze cv-ketel onderhield: "je bent nu een alleenstaande vrouw, nu help ik niet meer" waren me dan misschien wel bespaard gebleven.

"Het is al weer 3 jaar geleden…. Ben je er nu nog steeds niet overheen?”

"Wel doorgaan met je leven hé!"

"Gewoon méér werken dan heb je ook geen tijd om er zo mee bezig te zijn"

"Jij bent afgevallen, jij ziet er goed uit, welk dieet volg je?" 

"Je krijgt wat je aan kan, je wordt er sterk van." 

"Ik zou wel willen ruilen met jou hoor, heerlijk om niet te werken" 

"Voor jouw kinderen is het tenminste makkelijk, mijn kinderen moeten elk weekend naar die ex van mij"

Dat soort uitspraken hebben me namelijk echt verdriet gedaan. In je diepste rouw heb je daar geen energie voor. Je bent volledig op, je hele leven staat namelijk op z'n kop.

Er worden opmerkingen gemaakt alsof ze uit eigen ervaring spreken.

Waarom vragen die mensen niet hoe het werkelijk is? En luisteren ze niet oprecht naar jouw verhaal?

Ik (en zeer waarschijnlijk al m'n collega jonge weduwen/weduwnaars) helpen die mensen graag uit hun droom.

Je leven, het plaatje dat je ervan had voorgesteld, wordt nooit meer zoals het was, zoals het zou horen te zijn. Gewoon door gaan met je leven is onmogelijk. Een jong gezin, met een vader, een moeder. Al jouw dromen zijn ingestort.

Voor de kinderen, voor mij, en bovenal voor mijn overleden man. Ik voel me vaak zo leeg of schuldig dat hij niet mag genieten van onze mooie kinderen en zij niet van hem. En dat ze moeten opgroeien zonder de veilige basis van een moeder én een vader om hun heen.

Geloof me, je ervaart de betrekkelijkheid van het leven en deze wereld, je hebt een levenservaring die niet meer aansluit bij leeftijdsgenoten en hun idealen, je raakt geoefend in non-stop doorgaan en alle verantwoording alleen dragen voor een gezin.

En ze zeggen dan "je leert je echte vrienden kennen"....

Je ontdekt hoe bijzonder het was en hoe goed jullie bij elkaar pasten en dat jullie zo ontzetten veel van elkaar hielden en houden.

De dood is voor altijd, het is zo wat het is. Er is weinig romantisch aan. 

Maar wat kun je dan wél het beste doen als omgeving?

Gelukkig zijn er ook veel voorbeelden van wel zinvolle dingen waar we echt iets aan hebben. Hele simpele dingen;

*Breng eens een pan eten.

*Kom een middagje met je gereedschap-kist helpen met klusjes.

*Help even met het opruimen van de tuin.

*Ruim de afwas op.

*Breng/haal een van de kinderen op van zwemles.

*Check een x de olie en bandenspanning v.d. auto en of rij 'm door de wasstraat.

*Luister tijdens de thee opnieuw naar de verhalen zonder een oordeel.

*Vraag of we komen frietjes eten op zaterdagavond.

*Maak samen een plan voor een weekendje weg.

Hoe simpel kan het zijn....maar hoe fijn!!  

Aan concrete vragen en hulp heeft iemand meer dan aan zinnetjes als "Je mag me altijd bellen."